domingo, 29 de marzo de 2009

Un día de solazo

Ás veces escoitase un solitario chapoteo.

Sen ser un gran río infestado de vida, nos vinte ou trinta metros que debe haber ben dunha a outra ribeira algúns peixes saen un intre á superficie, nunca entendín ben por que.

Anque este río está lonxe de ningunha estrada, por fortuna, algúns pescadores amáñanse para tender os seus sedais nos lugares que menos corrente hai. Claro, non van máis arriba, onde a auga baixa salvaxe e as rochas do fondo esconden resbalóns inoportunos e perigosos. Non o semella dende aquí, con estas árbores baixas que apenas poden dar un mínimo de sombra. Hai poucas árbores vellas, todas están moi rareadas, e o curso que se ve dende aquí é lento e preguiceiro. Pero coñezo as rochas que estreitan o cauce logo daquela curva, onde o río se agocha da vista.

Semellase que só catro pescadores desesperados e algún aventureiro extrano tivesen motivos abondo para cruzar as colinas, non moi inclinadas pero sen nengún sendeiro polo que camiñar, puidesen achegarse aquí en busca de solazo. Ben que na vila hai lugares abondo para disfrutar os primeiros raios de sol a carón dalgún regato, non tan fermoso pero si máis cómodo, onde incluso un podería darse un baño na súa fría auga sen ter que esforzarse en non aparecer un kilómetro máis abaixo. Nin sequera que fosen tan concurridos, pois hai sitio abondo para que uns apenas vexan aos outros.

Pero estas refrexións só me asaltan brevemente cando encamiño os meus paso por entre os matorrais camiño do pobo. En canto a miña casa asoma ao final do camiño, esváense, como se nunca estivesen no meu maxín. E co paso dos días, a idea de voltar a escaquearme toma cada vez máis forza, ata o seguinte día de solazamento.

martes, 24 de marzo de 2009

Pais dun futuro esquecido (I)

- Esta juventud de ahora es un desastre. Fíjate, no cuidan sus cosas, ni siquiera su aspecto. No se preocupan por nada, para ellos todo es fácil y son egoístas e incluso crueles.
- Si, nos nosos tempos non era así, non. Se querías algo, tiñas que traballar como un negro, e inda así. E nós si tiñamos respecto, non medo como din, pero si respecto. Bueno, quizais algúns, pero a maioría sabiamos respectar aos demáis.
- Nunca discutiriamos cos nosos pais. Ao sumo, agachabas a orella e calabas. Agora non, agora non só non obedecen senón que obrigan aos seus pais a pregarche aos seus caprichos.
- Pero a culpa non é deles. A culpa é dos pais. Hai que ensinarlles respecto dende pequerrechos.
- Onde iremos a parar!! Escoitastes a última? o rapaz de m... que resulta que ...

Non é doado imaxinar varias ocasións nas que escoitamos esta conversa nalgures. Con frecuencia estabrécese un paralelismo entre o auxe dos espazos urbáns, os medios de comunicación de masas e a falta de madurez e moitos outros atributos positivos da xuventude actual. Por suposto, para tal paralelismo é preciso estabrecer que hai un momento anterior no que todo (ou a maioría das cousas) foi millor.

É un problema que as cousas non sexan tan doadas. Esta conversa, cambiando os idiomas, podería estar extraida dalgunha obra costumista de hai XX séculos. Os mesmos problemas, as mesmas maldades, todas precedidas por unha época "dorada" de beizón e bondade...

Semella que o cerebro humán ten unha curiosa facilidade para valorar máis os recordos positivos e minimizar os recordos negativos. De feito, cando nos vemos sumidos en algún destes, acostumamos a velo como un problema, algo a superar: "inda non superou a morte do seu fillo", ou "inda non superou a perda da súa casa" ou "inda ten o trauma polo accidente". Así, os recordos negativos vanse esvaecendo nas brétemas do esquecemento, namentres as lembranzas positivas acadan máis espazo incluso do que mereceron no seu día. Seguro que é doado evocar aquel bico con alguén a quen queres, ou unha tarde nun lugar estupendo... e non é tan doado lembrarse do golpe que nos demos contra unha porta hai un par de anos.

É doado imaxinar o mecanismo evolutivo que favoreceu isto. Nunha natureza dura, por definición, aqueles animáis que teñen millores expectativas, máis razóns para perseverar, tenderán a ter máis descendencia que aquéles que á primeira de cambio atravesan unha catarsis e quedan atascados.

Pero o mesmo mecanismo mental que fai isto, tamén contén a súa propia perversidade. A nosa forma de ver as cousas está idealizada en función do que nós coñecemos. Isto que coñecemos, por definición, é o noso presente e o noso pasado.

Que ocorre cando abordamos unha época de fortes cambios? Sen dúbida na historia houbo moitos e fondos cambios. A migración de espazos rurais a urbáns non é propia do século pasado, senón unha constante ao longo da historia. Tamén os feitos traumáticos: guerras civís desoladoras, fenómenos naturais como terremotos ou furacáns igual de devastadores... É exercicio trivial buscar na historia por catarsis deste tipo.

viernes, 20 de marzo de 2009

O ser humano e A Rede

Hai unha vella regra de nettiquette que consiste na necesidade de optimizar o uso dos recursos de Internet. Unha das implicacións desta regra é que os blogs e as redes sociais non son desexables: ocupan espacio de servidores, ocupan ancho de banda cando os usuarios os utilizan... incluso poden incrementar o número de respostas dun buscador.

Segundo os partidarios da nettiquette Internet debe de ser unha ferramenta para o libre intercambio de información. O seu grito de guerra podería ser algo así como "non crees webs sobre ti. Non es tan interesante".

E é que as cousas cambiaron tanto dende os primeiros tempo!!! Logo das webs sobre sexo, as redes sociais son o novo xoguete dos internautas, desprazando á descarga P2P. Case calqueira persoa ten alomenos un perfil nunha das múltiples redes sociais existentes.

Tal é o cambio?

Incluso o nome. "A Rede". Internet non é "a rede", nin sequera é unha rede: só é unha maneira de interconectar distintas redes. É a omnipresenza dos novos servizos de Internet o que fai que o seu nome se deslice ata "A Rede", coma un todo.

Incluso "A Rede" que coñecen a inmensa maioría dos usuarios non é máis que unha parte (pequena) dos servicios dispoñibles por Internet.

Polo de agora, os cambios reais nas persoas son moi escasos. A tecnoloxía está nun estado incipiente e dista moito de ter unha accesibilidade universal, nen sequera elevada. Polo de agora as redes sociais, blogs e vídeoblogs non son máis que unha versión da maneira na que nos relacionamos no "mundo real". Pero isto ha cambiar, a non tardar. Axiña a distinción entre "mundo virtual" na rede e o "mundo real" será tan só unha leve lembranza de que nalgún día as cousas eran moi distintas.